– Bir Sezgin RIZAOĞLU yazısı-
Buyurun dostlar buyurun, 80’li yılların unutulmaz futbolcusu Halil İbrahim Eren’in sofrasına.
Bugünlerde doğum günü vesilesiyle Barış Manço’yu yâd ederken onun o güzel şarkısını anmadan olmaz: ‘Halil İbrahim Sofrası’. Bereketin sofrası…
İkinci adı Halil olan İbrahim peygamberin sofrasından hiçbir zaman misafir eksik olmazmış. Hiç misafiri olmasa bile yoldan geçen kervanları misafir eder, onlara bol bol ikramlarda bulunurmuş. Yani sofrası hep bereketliymiş. Bu yüzden ‘Halil İbrahim Sofrası’ deyince akla bereket gelir.
Gelin biz bereketli bir başka Halil İbrahim sofrasına misafir olalım. 3 Türkiye Kupası finali, bir Türkiye Kupası zaferi, 3 gol krallığı yarışı, 100’ler kulübü üyeliği, adına marşlar yazılan bir kariyer, unutulmaz goller… Buyurun dostlar buyurun, 80’li yılların unutulmaz futbolcusu Halil İbrahim Eren’in sofrasına.
Türk futbolunun unutulmaz topçularından Halil İbrahim Eren, 20 Ocak 1956 tarihinde Tekirdağ’da dünyaya geldi. Dört çocuklu bir ailenin üçüncü çocuğuydu. Futbola ilk adımını şehrin amatör takımlarından Yılmazspor’da attı. Altın saçlı çocuk bir yıl sonra şehrin büyük abisi Tekirdağspor’a transfer oldu. Daha 17 yaşındaydı… Ardından Marmara Denizi’nin karşı kıyısına geçti, Bandırmaspor macerası başladı. Abisi, onu oraya aldırmak için çok uğraşmıştı. Artık abi kardeş aynı takımdaydılar. Buradaki futboluyla hemen birinci lig takımlarının dikkatini çekti Halil İbrahim. Artık birçok takım onu kadrosuna katmak için can atıyordu.
1976-1977 sezonunda, o tercihini Köroğlu’nun memleketinden yana kullandı. O dönem en üst lig olan Birinci Lig’in iyi takımlarından Boluspor ile profesyonel sözleşme imzaladı.
Kırmızı-beyazlı takımda geçirdiği dört yıl boyunca 37 golün yanı sıra birçok başarıya da imza attı. En büyük başarısı da 1980-81 sezonunda arkadaşlarıyla beraber takımını Türkiye Kupası’nda finale çıkarmasıydı. Boluspor önce çeyrek finalde Galatasaray’ı eledi. Sarı kırmızılılarla oynanan iki maçı da kazanan Halil İbrahim ve arkadaşları, Galatasaraylı taraftarların yoğun alkışları arasında yarı finale çıktı. Bu turda da Bursaspor’u geçen Batı Karadeniz takımı tarih yazıyor ve kulüp tarihinde ilk kez Türkiye Kupası finaline yükseliyordu. Rakip ikinci lig takımı Ankaragücü idi. İlk maçı Ankara’da 2-1 kaybeden Boluspor, ikinci maçta da gol bulamayınca kupayı başkent takımına kaptırıyordu. Aslında 0-0 giden maçta, 81. dakikada bir gol bulup ümitleri ilerleyen dakikalara taşımışlardı ama hakem golü ofsayt gerekçesiyle iptal etmişti. O gün kupayı kaldıramadı Halil İbrahim. O gün sofraya hüzün katıldı.
Sezon sonunda rekor bir ücretle Ankaragücü’ne transfer oldu. O yıl sarı-lacivertli takım Türkiye Kupası’nı kazandıkları için, Kenan Evren’in de isteğiyle direkt olarak birinci lige çıkmıştı. İddialı bir kadro oluşturmaya çalışan Ankara takımı, Halil İbrahim’i üç büyüklerin elinden kapıyordu.
Sarı-lacivertli formayla bir taraftan gollerini atmaya devam ediyor, bir taraftan da performansıyla taraftarlara marş yazdırıyordu: “Kalemizde panter Adil var /Geri dörtlü çelikten duvar / Orta saha hepsi canavar / İleride Halil İbo var.”
Aynı sezon Halil İbrahim ve arkadaşları, yeni adıyla Federasyon Kupası’nda (eski adı Türkiye Kupası) fırtına gibi esiyordu. 6. kademede Beşiktaş’ı kupa dışı bırakırken, çeyrek finalde de Trabzonspor’u eliyorlardı. Yarı finalde Diyarbakırspor’u eleyip finalde Galatasaray’ın rakibi oldular. Ali Sami Yen’deki ilk maçı 3-0 kaybeden Ankara takımı, rövanş maçında Halil İbrahim’in iki golüyle umutlansa da sahadan 2-1 galip ayrılmasına karşın kupayı kaybediyordu. Yine bir Türkiye Kupası finaliydi, yine Halil İbrahim kupayı havaya kaldıramıyordu.
Ankaragücü formasıyla 123 maça çıktı ve 53 kez topu ağlarla buluşturdu. Sergilediği başarılı performans o dönem ona milli takım kapılarını açtı. Ay-yıldızlı formayı az giyse de o artık milli futbolcuydu. Yıldız oyuncu 1986 yılında sarı-lacivertlilerin ezeli rakibi Gençlerbirliği’ne transfer oldu. Alkaralarda kaptanlık pazubandını uzun süre başarıyla taşıdı. Burada da onu unutulmaz bir Türkiye Kupası yolculuğu bekliyordu. Daha önceki finaller onun kariyerinde bir Kilimanjaro, bir Mont Blanc ise, bu seferki Everest’ti. Artık vakit kupayı kazanma vaktiydi.
1986-87 sezonunda sırasıyla Bursaspor, Trabzonspor, Malatyaspor’u eleyen Halil İbrahim ve arkadaşları finalde Eskişehirspor’la karşılaşıyordu. Ankara takımı bir nevi ‘Anadolu Derbisi’ olan maçların ilk ayağında işi bitiriyordu. Halil İbrahim’in de gol attığı maçtan 5-0’lık skorla ayrılıyordu. İkinci maç artık formaliteydi. O maçta Gençler 2-1 yenilse de kupa Halil İbrahim’in ellerinde yükseliyordu. Sonunda başarmıştı altın çocuk, iki finalden sonra kupaya dokunmayı başarmıştı. Kariyerindeki en büyük zirve oydu.
O sezon unutamadığı bir anısı daha olacaktı yıldız oyuncunun. Galatasaray ile oynadıkları Cumhurbaşkanlığı Kupası maçı uzatmalara kalmıştı, 104. dakikada Halil İbrahim gollük bir pozisyona girdi ama değerlendiremedi. Kupa Galatasaray’ın oluyordu. Hayatında unutamadığı bir diğer anısı ise kaçan gol krallıklarıydı. Birinci Lig’te 3 yıl arka arkaya gol krallığında ikinci oldu Halil İbrahim. İpi hep son anda göğüsleyemedi.
Alkaralarda kaptanlık pazubandını uzun süre başarıyla taşıdıktan sonra Samsunspor, Sakaryaspor formalarını giydi. Ardından Kayserispor’a transfer olup burada antrenör futbolcu olarak oynayan Halil İbrahim Eren 1990 yılında jübileyle futbol hayatının saha içindeki yaşamını noktaladı. Sıra saha kenarına gelmişti. Sırasıyla Ankaragücü, Aydınspor, Tavşanlı Linyitspor, Gölcükspor ve Tekirdağ 100 Yıl Spor takımlarının teknik direktörlüğünü yaptı.
Gelin, biz bu Halil İbrahim sofrasından kalkarken son sözü yine Barış Manço üstada bırakılım:
“Barış der, her bir yanın altın gümüş taş olsa,
Dalkavuklar etrafında el pençe divan dursa,
Sapa kulpa kapağa itibar etme dostum.
İçi boş tencerenin bu sofrada yeri yok.”
0
0
0
0
0
