-Bir Sezgin RIZAOĞLU yazısı-
Bir kaleci düşünün. Hem kalesini rakip ataklara kapatıyor hem de mükemmel gollere imza atarak rakibi üzüyor. Üstelik bir maçta hattrick bile yapıyor. Chilavert gibi bir efsane olmayı hangi kaleci istemez ki…
“Penaltı!”
Gabriel artık 39 yaşına gelmişti. Takımıyla son maçına çıkıyordu… 24 yıldır formasını giydiği alt liglerde tutunma mücadelesi veren La Deportivo Liniers takımıyla… Oysa kulübün kapısından adım attığında sadece 15 yaşındaydı. Kaleye geçtiğinde ise 17… Bu gecikmenin sebebi; iki yıl alt yapıda forvet oynamış olmasıydı. Ama bir gün genç takımın antrenörü Sinyor Martin ondan üç direğin arasında oynamasını istemiş ve böylece kalecilik kariyeri başlamıştı. O gün gönülsüz koruduğu o kaleden de yıllardır hiç çıkmamıştı. Önce genç takım, sonra A takım kalesinden… Aslında çok başarılı bir kaleci değildi ama her gelen antrenör ona ve reflekslerine güveniyordu. Zaten üst liglerdeki güçlü takımlar da onu istememişti. En azından onun kulağına böyle bir haber gelmemişti. Bir iki ikinci lig takımı onun için kulübün kapısını çalmıştı çalmasına ama bu sefer de, gelen teklifleri o kibarca ret etmişti. Çünkü doğup büyüdüğü La Matanza kasabasında yaşamaktan çok memnundu. Kasabayı terk edecekse de sadece bir takım için terk ederdi: Velez Sarsfield. Yaşadığı bölgenin ve çocukluğunun takımı için… Ve yıllardır oradan bir teklif gelmesini bekledi…
Hatta Gabriel gençken Velez Sarsfield maçlarını kaçırmazdı. O saatte kendi maçı veya antrenmanı yoksa soluğu hemen Velez tribünlerinde alırdı. Hele de takımın kalesinde idolü Jose Luis Chilavert varken… Paraguaylı kalecinin bir maçtaki performansını ise hayatı boyunca unutamazdı. Ferro Carril Oeste maçındaki o hattrick’i….
Jose Luis Chilavert, bir Paraguaylıydı ama Arjantin’de de bir efsaneydi. Çünkü sadece bir kaleciden ibaret değildi. Kaleciydi… Golcüydü… Aslında Gabriel için en unutulmaz maçlardan biri de Chilavert’in 60 metreden River Plate ağlarına gönderdiği o harika frikik golünün olduğu maçtı. O gol öyle muazzam bir goldü ki; Gabriel o maçla ilgili Paraguaylı kalecinin bir röportajının yer aldığı gazete kupürünü kesip saklamıştı. Ve hala baş uçundaki çekmecesinde tutuyordu. Röportajdaki kelimeler birden aklından akmaya başladı Gabriel’in…
“Hakem lehimize serbest vuruş vermişti. Bir an River Plate kalecisinin ceza sahasının dışında olduğunu gördüm. Oyuna konsantre olmak yerine kuşları seyrediyordu. Hemen deli gibi koşmaya başladım. Önümde hakemin olduğunu gördüm ve “Çekil!” diye bağırdım. Eğer eğilmeseydi top ona çarpacaktı. Topun çok yüksekten gittiğini gördüm ancak çabucak inişe geçti. Burgos tepki vermeye çalıştığında iş işten geçmişti. Ve maçı kazandık ve formamı hakeme verdim. Çünkü bu maç onun son maçıydı ve harika refleksleri sayesinde o formayı hak etmişti!”
Yine de en unutulmaz performansı Del Oeste Derbisi’nde yaptığı hattrick’ti diye geçirdi aklından Gabriel. Bir kaleciden bir maçta tam tamına üç gol…
O günü dün gibi hatırlıyordu… 1999’un 20 Kasım’ı idi… Şansına o gün ne antrenman vardı ne de kendi maçı. Her zamanki gibi tribündeki yerini almıştı. Bu seferki rakip Velez’in bölgesel ezeli rakibi Ferro Carril Oeste idi. O yıl Velez üst sıralara oynuyordu, Ferro ise ligin dibine demir atmıştı.
Velez ezeli rakibine karşı puan tablosundaki üstünlüğünü maça da yansıtmıştı. Maçın ilk yarısının sonlarına doğru hakem penaltı noktasını gösterdiğinde Gabriel o pozisyonu kaçırmıştı kaçırmasına ama topun başına Chilavert’in geçtiğini görmüştü. Herkes gibi o da golden emindi. Çünkü o bir golcüydü… Nitekim Paraguaylı kaleci de topu sağdan ağlara, kaleciyi sola göndermişti.
75. dakikada hakem yine düdüğünü çalmıştı. Topun başında yine Paraguaylı kaleci vardı. Bu sefer ne sağa ne sola atmıştı. Ortaya sert bir vuruşla, topu ağlarla buluşturdu. Rakip kaleci yine bir köşedeydi…
Rakip takım santra yapmıştı ama daha toparlanamadan hakem yine bir pozisyonda o beyaz noktayı göstermişti. Bu sefer dakika 82’yi gösteriyordu… Yine penaltıydı… Yine topun başında Chilavert’ti… Üçüncüsünde yine topu kalecinin soluna, üst köşeye attı golcü kaleci. Rakip kaleci yine ters köşeye yatmıştı…
Tribünler inanamıyordu… Kalecileri bir maçta üç gol atmıştı… Gabriel de inanamamıştı. Velez’in attığı diğer 3 golün ve yedikleri o tek golün anlamı yoktu onun için. “Bu maç 3-0 bitti benim için” diye geçirdi aklından. Ertesi günkü gazetelerde skor her ne kadar 6-1 olarak yazılsa da.
“Penaltı!”
Gabriel’in antrenörü, maçın hakemine saha kenarından böyle bağırıyordu. Nitekim de hakem penaltıyı verdi La Deportivo Liniers lehine.
Gabriel’in duraklarından bir an kısık bir tonla “Acaba mı?” çıktı o an.
“Acaba kullansan mı penaltıyı?”
“Öyle ya, son maçım bu benim. İdolüme, Chilavert’e armağan olsun bu penaltı.”
Hemen saha kenarında, neredeyse sahaya girecek olan teknik direktörüne baktı. Birkaç saniye sonra göz göze geldiler… Gabriel eliyle kendini işaret ediyordu. Antrenörü de gülümseyerek, hafifçe başını salladı.
Gabriel hemen yüzünde mutlu bir çocuk tebessümüyle tüm sahayı koştu. Arkadaşından topu aldı ve beyaz noktaya dikti. Tribündeki az sayıdaki taraftar -kasabalı da diyebiliriz- şaşkındı. O güne kadar kalecileri Gabriel hiç penaltı kullanmamıştı.
Geriye doğru birkaç adım attı Gabriel. Önce karşısındaki kaleciye, sonra penaltı noktasındaki topa baktı.
Sonra yine dudaklarından kısık sesin için kendine özgürlük arayan kelimeler çıktı.
“Chilavert gibi!”
Ardından geriye birkaç adım daha… Sonra hızlıca topa doğru koştu. Sağ ayağıyla topu kalecinin soluna gönderdi.
“Tam Chilavert gibi!”
Ama tribünlerden çıt çıkmadı…
0
0
0
0
0
