Delikanlının Adı

-Bir Batu ANADOLU yazısı-

Arjantin futbolunun önemli kulüplerinden Velez Sarsfield, bugün 105. yaşını kutluyor. Yeşil-beyaz-kırmızıdan gök maviye uzanan renkleriyle İtalyan kimliğine göz kırpsa da takımın arkasında bambaşka bir ideal var.

Delikanlının adı Velez Sarsfield idı. İrlandalı bir anne ve İtalyan bir babadan dünyaya gelmişti. Arjantin’de doğmuş, Cordoba Üniversitesi’nde matematik ve dil eğitimi almıştı. Henüz 22’sinde dört dil konuşabiliyor, bir yandan da siyasete atılma hayaliyle yanıp tutuşuyordu. Mezuniyetinden üç yıl sonra Temsilciler Meclisi’nde sözcülük yapmaya başlamış ve bu pozisyondaki en genç insan olarak tarihe geçmişti. Onun için eğitim, bir tutkuydu. Eğitim yolculuğuna bir de ekonomi diploması eklemiş, Avrupa’yı örnek alan bir Arjantin için kolları sıvamıştı. Fakat politik hamlelerle önce çaptan düşürüldü ardından ise Uruguay’a sürgüne yollandı. Yıllar sonra ülkesine döndüğünde evini yıkılmış bir halde buldu. Bu evin kalıntılarının üstünde Arjantin’i yeniden inşa edecekti. Önce ekonomi bakanı oldu, ardından ise 1869’da ülkede hala geçerliliğini koruyan Medeni Kanun’u hazırladı. 1875’te öldüğünde; arkasında, kollarını Avrupa’dan gelen göçmenlere açmış, farklı kültürlerden beslenmeye hazır bir Arjantin vardı.

Delikanlının adı Marin Moreno’ydu. En büyük tutkusu meşin yuvarlağın peşinden koşmaktı. Arkadaşlarıyla futbol maçları düzenlediği bir gün yoğun yağmur nedeniyle oyuna ara vermişlerdi. O esnada arkadaşları Julio Guglielmone ve Martín Portillo ile kafa kafaya vererek bir kulüp kurma kararı alacaklardı. Marin Moreno’nun evinde ilk imzalar atıldı. 1910 yılında kurulan takımın ismi, Club Atlético Argentinos de Vélez Sarsfield olacaktı. Velez Sarsfield adını, hep futbol oynadıkları arazinin yanında yer alan tren istasyonundan almışlardı. İtalya göçmeni ve yerli gençler, ülkenin futbol tarihini kökünden değiştirmeye hazırlardı.

Delikanlının adı Jose Amalfitani’ydi. 10 çocuklu bir ailenin en küçüğüydü. Ailesi inşaat malzemeleri satardı, kendisi ise gazetecilik ile oyunculuk yapmak arasında gidip geliyordu. Fakat yaşadığı mahalleden dolayı, kanına yeni bir heyecan daha eklenmişti: Velez Sarsfield. Kulübün başkanlığını 1923’te ilk kez üstlendiğinde henüz 29 yaşındaydı. İki yıllık bu dönemden sonra aynı göreve dönüş 1941 yılında gerçekleşecek ve tam 28 yıl sürecekti! Başkanlık koltuğuna oturduğunda kulüp, tarihinde ilk –ve son- kez ikinci ligde yer alıyordu. Önce borçlar ödendi, ardından ise istikrarlı bir yapı oluşturuldu. 1943’te yeniden üst lige çıkan Velez, 1945 yılında Independiente’yi 8-0 mağlup ederek sükse yapıyordu. İkinci lige düştüğü için küçük kalesi; “El Fortin” Villa Luro bölgesinden kovulan yeşil-beyaz-kırmızı renkli takım, Liniers’te yeniden doğarken ileride başkanın adını alacak olan “Liniers Kalesi”, rakiplere geçit vermiyordu. Norberto Conde, Ernesto Sansone, Juan José Ferraro, Osvaldo Zubeldía, Juan Carlos Mendiburu gibi hücum oyuncuları her ne kadar şov yapsalar da şampiyonluk bir türlü gelmiyordu. Bu talihsizlik ancak 1968’de sonlandı. Final grubunda Racing ile aynı puanı toplayan Velez, ligde attığı fazla sayıda golün semeresini alıyor ve ilk şampiyonluğunu ilan ediyordu. Manuel Giudice’nin çalıştırdığı takım, bu şampiyonluktan bir yıl sonra akciğer kanseri nedeniyle hayatını kaybecek Amalfitani’ye en büyük hediyeyi veriyordu. Tutku, başarıyı getirmişti; şimdi ise bu başarıyı kalıcı kılmak gerekiyordu. Bunu da o şampiyon takımın temel direği, gerçeğe dönüştürecekti.

Delikanlının adı Carlos Bianchi’ydi. 18 yaşında forma giymeye başladığı Velez ile 1968’deki ilk şampiyonluğa imza atmıştı. Bu başarısı onu gurbet ellere, Fransa’ya götürdü. Paris Saint Germain, Reims ve Strasbourg’da geçirdiği başarılı dönemlerden sonra 80’lerin başında ilk göz ağrısına geri döndü. Takım zaman zaman zirveye oynuyor, Bianchi ilerleyen yaşına rağmen golleri sıralıyor ama o ilk şampiyonluğun yanına bir kupa daha eklenemiyordu. Futbolculuk kariyeri biten Bianchi, Fransa’ya geri döndü ve teknik direktörlük görevi için iyice pişti. İkinci Arjantin seferi, futbolculuk kariyerine benzer biçimde parlak olacaktı. Takım önce, 1994’te ikinci lig şampiyonluğuna ulaştı. Aynı yıl, o güne kadar esamelerinin okunmadığı Llibertadores Kupası’nda yürüyedurdular. Palmeiras, Cruzeiro, Boca Juniors gibi takımları geçip finalde Sao Paulo’yu penaltılarla mağlup ettiler. Ülke dışındaki ilk kupalarını kazanmışlardı ama gözlerini daha büyüğüne diktiler. Bu zaferden dört ay sonra Tokyo’da; Maldini, Baresi, Albertini, Boban, Savicevic vb. yıldızlarla dolu olan, Capello’nun Milan’ını 2-0 mağlup edip Kıtalararası Kupa’yı kazandılar. Bir yılda kazanılan üç kupanın altında hem Bianchi’nin hem de alt yapıdan gelen Almandoz, Asad, Bassedas, Cardozo, Flores, Gómez, Pompei gibi oyuncuların imzası vardı. Bianchi takımdan ayrılmadan önce iki lig şampiyonluğu daha kazandı ve üçleme yaparak Boca Juniors’un yolunu tuttu. Buna rağmen Velez hep zirveye oynamaya devam etti.

Delikanlının adı Velez Sarsfield idi. 1910’da kurulduğunda adını sadece bir tren istasyonundan değil; bir ülke idealinden almıştı. O ülke; yıllar içerisinde inişler çıkışlar, felaketler yaşadı. Velez de yerlisiyle göçmeniyle futbolu ortak payda haline getirdi. Delikanlı bugün tam 105 yaşında ama sahada başaracağı çok şey var.

Paylaş00000