-Bir Mustafa KOÇ yazısı-
Fransa, 1984 Avrupa Şampiyonası’nda finale kadar harika bir performans sergiledi. Platini ve arkadaşları, kendi evlerinde düzenlen kupayı kaldırmadan önce öyle bir maç oynadılar ki, yıllar boyunca hafızalardan çıkmadı.
Fernando Chalana sağdan çizgiye indi. Karşısında Jean-François Domergue vardı. İlk önce topu sağa çekti. Hiç beklemeden sonra sola. Domergue, daha ne olduğunu anlamadan Chalana ortasını yapmıştı bile. Arka direğe kadar süzülen top, Rui Jordao’nun bu kez sağ ayağıyla buluştu. Vuruş çok acayipti, tıpkı topun havada süzülerek ağlarla buluşması gibi. Maçın 98’inci dakikasından Jordao, tüm Fransızların hayallerini yıkan golü atmıştı. Luis Fernandez, arka direkte ellerini başının arasına aldı. Ayakta zor duruyordu. Maç nasıl oldu da buraya geldi diye düşünüyordu aslında. 74’üncü dakikada yedikleri golle maç uzatmaya gitmiş, şimdi yedikleri gol ise final ihtimali ellerinden alıp götürecekti.
Avrupa Futbol Şampiyonası tarihinin belki de gelmiş geçmiş en iyi maçının, Fransızlar adına en acıklı anıydı Luis Fernandez’in başını ellerinin arasına aldığı an. Ama üzülmeye çok erken başlamıştı. Her şeyin bittiğini düşündüğü maçta aslında her şey daha yeni başlıyordu.
İspanya’daki 1982 Dünya Kupası, Fransızlar adına bir milat olmuştu. İyi maçlar çıkaran horozlar yarı finale kadar yükseldi ve Batı Almanya ile eşleşti. Harika geçen maç, 1-1’in sonunda uzatmalara gitti. Uzatmaların ilk yarısında Fransızlar iki gol daha attı ve tarihlerinde ilk kez büyük bir turnuvada finale çıkmak için umutlandılar. Ancak Almanların daha söyleyecek sözü vardı. Söylemek için de çok beklemediler. Uzatmaların ilk yarısı bitmeden Rummenigge skoru 3-2 yaptı. İkinci yarının hemen başında da Klaus Fischer 3-3’ü getiren golü attı ve maç penaltılara gitti. Tanrı da bu güzel maçın bitmesini istememişti herhalde. Penaltı atışlarında Almanlar Stielike ile bir, Fransızlar ise Didier Six ve Bossis ile iki atıştan yararlanamayınca, Batı Almanya finale yükselen taraf oldu. Fransızlar ise bir ilki başarmanın eşiğinden döndüler. Maçı ve finali belki kaybetmişlerdi ancak İspanya’dan muhteşem iki kazanımla geri döndüler. İlk başta çok iyi bir takım olduklarını fark etmişleri. O dönem Didier Six hariç hepsi Fransa’da oynuyordu ve ilk kez ciddi anlamda kendilerini test edebilmişlerdi. Michel Platini, Alain Giresse, Jean Tigana ve Didier Six’ten oluşan harika bir orta sahaları vardı. İkinci önemli kazanım ise artık müthiş bir özgüvene kavuşmuşlardı. Bu özgüven ise iki sene sonra, 1984 Avrupa Şampiyonası’nda ortaya çıktı. Harika bir uyum yakalamış takım ve artık gerçekten çok iyi olduklarını bilmelerinden kaynaklanan özgüven, Şampiyona’nın Fransa’da düzenlenmesiyle birlikte taraftarın coşkusunu da arkasına alarak Fransa adına o döneme kadar hayal edemeyecekleri bir başarının kapısını açmıştı.
Fransa, Euro 84’de harika başladı. İlk maçta Danimarka 1-0’la geçildi. Grubun ikinci ve üçüncü maçında ise Platini ile birlikte şov yapıldı. Belçika, 5-0’la geçilirken, Yugoslavya’yı 3-2 yendiler. Kaptan Platini, iki maçta da art arda hat-trick yaptı. Fransa ve kaptan, bomba gibiydi. Takım da öyle. Grup maçlarından sonra sıra yarı finale gelmişti. Portekiz’le eşleşildi. Basın, taraftar, futbol severler… Herkes Fransa’nın rahatlıkla Portekiz’i de geçip bir ilki başaracağını düşünüyordu. Maç tam da öyle başladı.
Fransızların, Portekizli futbolcuların gardını düşürmesi için 24 dakika yetti. Fransa’nın art arda gelen ataklarını bir şekilde bertaraf etmeyi başaran Portekiz defansı, sonuncusunu ceza sahasının hemen önünde faulle durdurma başardı. Topun başına Domergue geçti. Top, sol ayaklı bir futbolcu için harika bir yerdeydi. Kaleci Manuel Bento dahil herkes topu, barajın üstünden göndereceğini düşünüyordu ama o, sert bir biçimde barajın solundan topu ağlara göndermeyi başardı. Bento topa uzanamadı. Uzanmaya yeltense bile bunu başaramayacaktı. Topun, oraya gitmesi için şutun harika olması gerekiyordu. Harikaydı da. Fransa kilidi açmıştı. Stadyumda atmosfer de muhteşem. Mavililerin atakları devam etti. Giresse, Tigana, Six ve Platini orta sahaya hükmediyorlardı. Teknik direktör Michel Hidalgo da onlardan bunu istiyordu. Hücum mantalitesine sahip, top hakimiyeti olan Platini hariç oyunun iki yönünü de bilen oyuncularla orta saha kurgusu kuran Hidalgo, onlardan sürekli hücum etmelerini istiyordu. İki sene önce Dünya Kupası’nda bu anlayışın meyvelerini almaya başladığı görmüştü. Şampiyona’nın başından beri ise artık oyun, doruk noktadaydı. O akşam ilk golü atmayı başardılar ancak Bento, tek başına direnmeye devam ediyordu. O gece kaleye doğu ne gelirse gelsin kurtarmaya yemin etmiş gibiydi. Maçın bitimine 13 dakika kalıncaya kadar da bu senaryo aynı şekilde devam etti. O dakikada ise sahneye Fernando Chalana ve Rui Jordao çıktı. Fransa defansının bir türlü uzaklaştıramadığı top, Chalana’nın önünde kaldı. Soldan yaptığı orta penaltı noktasında Jordao ile buluştu. O da nazikçe bir kafa vuruşuyla topu filelere göndermeyi bildi. Fransız kaleci Joel Bats, maç boyunca yere bile yatmamıştı. İlk yatışında Portekiz’in beraberlik golünü izledi. Velodrome büyük bir sessizliğe büründü, tıpkı tüm Fransa gibi. Tamam, Portekiz o dakikaya kadar çok fazla hücum edememiş olabilir ama Fransa karşısında direnmeyi de bilmişlerdi. Geriye kalan 13 dakika her bir futbolcu için su gibi geçti. Maç uzatmalara gitti.
98’inci dakikada sahnede Portekiz adına yine aynı ikili vardı. Chalana, bu kez sağ kanattaydı. Çizgiye indi. Karşısında Jean-François Domergue vardı. İlk önce topu sağa çekti. Hiç beklemeden sonra sola. Domergue, daha ne olduğunu anlamadan Chalana ortasını yapmıştı bile. Arka direğe kadar süzülen top, Rui Jordao’nun bu kez sağ ayağıyla buluştu. Vuruş çok acayipti, tıpkı topun havada süzülerek ağlarla buluşması gibi. Maçın 98’inci dakikasından Jordao, tüm Fransızların hayallerini yıkan golü atmıştı. Luis Fernandez, arka direkte ellerini başının arası aldı. Ayakta zor duruyordu. Ama üzülmeye çok erken başlamıştı. Her şeyin bittiğini düşündüğü maçta aslında her şey daha yeni başlıyordu. Devre arasında Tigana takımı topladı. Kaptandan önce konuşmaya o başladı hem de onun gözlerinin içine bakarak. “Ben tüm kariyerim boyunca hiçbir penaltı atışını kazanmadım. Bu işi şimdi bitirmeliyiz!”
Bitirdiler de. İlk önce Domergue 114’üncü dakikada skoru 2-2 yaptı. Golden sonra ise sahada 11 Fransız oyuncudan fazlası vardı. Tüm Velodrome, ellerindeki bayraklarıyla beraber Portekiz kalesine saldırıyordu. Son dakikaya gelindiğinde ise Tigana, bu işin penaltılara gitmemesi gerektiği konusunda ne kadar ciddi olduğunu gösterdi. Orta sahanın az ilerisinden aldığı topla ceza sahasına harika bir solo performansla girdi ve topu altı pasta bekleyen Platini’ye çıkardı. O da Fransa’yı finale. Yumruklarını sıkmış kollarını iki yana açtı ve büyük bir coşkuyla Tigana’ya doğru koşmaya başladı. O gece Velodrom’da olan tüm Fransızlar ve evlerinde, oturma odasında maçı izleyen herkes de birbirine aynı coşkuyla sarıldı.
Fransa sonunda başarmıştı. Kendi evlerinde düzenlenen Avrupa Şampiyonası’nda finale yükseldiler. Hem de tüm kupa tarihinin en unutulmaz maçlarından birini oynayarak. Ülke spor tarihinde o güne kadar hiçbir takım sporunda böyle bir başarı elde edememişlerdi. Ancak yakaladıkları altın jenerasyon, futbolda finale ulaşmış, sonrasında ise kupayı kaldırmıştı.
0
0
0
0
0
